هرچه رابطه فرزند و مادر در یکی دو سال نخست زندگی کودک بهتر باشد، کمتر دچار اختلال اضطرابی می شود و در سالهای بعد، رفتن به مدرسه را راحت تر می پذیرد.
دکتر محمد آیتی در گفت وگو با خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، افزود: اختلال اضطرابی می تواند ریشه ژنتیک داشته باشد.
کودکانی که در سال اول مدرسه یا در دوره پیش دبستانی یا حتی قبل از آن مایل به جدایی از مادر خود نیستند دچار نوعی از این اختلال به نام اضطراب جدایی هستند. این اضطراب می تواند با انواع دیگر آن بویژه اضطراب منتشر و اجتماع هراسی همراه باشد.
وی تاکید کرد: معلمان کلاس اول و مربیان پیش دبستانی با کودکان زیادی مواجه می شوند که دچار این اضطراب هستند.
کودکان در موارد شدید ابتلا به این اضطراب از رفتن به مدرسه اجتناب می کنند و دچار عوارض جسمی چون تهوع، سردرد و دل درد می شوند حتی ممکن است در مدرسه هم عوارضی چون تپش قلب، دل پیچه، اسهال، تهوع و تعریق را تجربه کند. در این شرایط آگاهی پدر و مادر از چگونگی برخورد با این کودکان اهمیت می یابد.
این روانپزشک اضافه کرد: در فرهنگ سنتی این اعتقاد وجود دارد که چنین کودکی باید به حال خود گذاشته شود تا خود مشکلش را حل کند اما این کار ممکن است به وضعیت روحی کودک ضربه بزند و تا مدتها اثر آن باقی بماند یا حتی اثرات آن غیرقابل جبران باشد.
در این شرایط بچه باید از والدین یا کسی که به او وابستگی زیادی دارد به تدریج جدا شود. البته همکاری اولیای مدرسه با والدین کودک مضطرب اهمیت زیادی دارد.
آیتی در پایان گفت: گاهی اوقات به ناچار مادر کنار کودک در کلاس نشسته و به تدریج فاصله خود را با فرزندش افزایش داده است تا او بتواند حقیقت دوری چند ساعته از مادر را بپذیرد.
isna