ویتامین دی در برابر عوامل بیماری های قلبی و عروقی، برخی از انواع سرطان، دیابت، افسردگی و غیره، نقش محافظتی در بدن ایفا می کند
اکنون با گذشت یک قرن از آغاز مطالعات بر روی تاثیرات این ویتامین همچنان تاثیرات مثبت آن آشکار می شود.
اخیرا دو پژوهش بر نقش پیشگیرانه این ویتامین در ابتلا به پارکینسون و آلزایمر به عنوان بیماری هایی که سیستم عصبی بدن را درگیر و سلول های آن را تخریب می کنند، صحه گذاشت.
در یکی از این پژوهش ها که به طور مشترک توسط محققان آمریکایی و ایتالیایی صورت گرفت، میزان ویتامین دی خون ۸۵۸ ایتالیایی بالای ۶۵ سال مورد آزمایش قرار گرفت. سپس آزمایش های سه گانه ای برای بررسی عملکرد مغزی این افراد صورت گرفت که در آن توان جهت گیری زمانی – مکانی، یادگیری، حافظه، تمرکز و محاسبه در مغز شرکت کنندگان مورد بررسی قرار گرفت.
شش سال بعد، کاهش امتیاز در ارزیابی توان مغزی در افرادی که مشکل کمبود ویتامین دی داشتند، ۱٫۶ برابر افرادی بود که خون آنان از میزان طبیعی ویتامین دی برخوردار بود.
همچنین آزمایش دیگری نشان داد که این افراد در مورد “انعطاف پذیری مغز” نیز دچار مشکل هستند. تامین ویتامین دی مورد نیاز بدن نقش موثری در پیشگیری از زوال عقل که از بیماری هایی چون آلزایمر ناشی می شود، ایفا می کند.
این روزنامه فرانسوی افزود: مکمل ویتامین دی کم هزینه و بی خطر است و خطر افتادن، شکستگی و مرگ را کاهش می دهد.
محققان این طرح همچنین با توجه به تعداد بالای مبتلایان به آلزایمر که تعدادشان در جهان به حدود ۳۵ هزار نفر می رسد، تحقیقات جدید در این مورد را ضروری می دانند.
گفتنی است که آلزایمر رایج ترین شکل زوال عقل است. علائم این بیماری با از دست دادن قدرت حفظ اطلاعات بخصوص حافظه? موقت در دوران پیری آغاز شده و به تدریج با از دست دادن قدرت تشخیص زمان، افسردگی، از دست دادن قدرت تکلم، گوشه‌گیری و سرانجام مرگ بر اثر ناراحتی های تنفسی به پایان می رسد. پیش بینی می شود که تعداد مبتلایان به این بیماری تا سال ۲۰۳۰ میلادی، ۲ برابر شود.
این گزارش افزود: تحقیقات دیگری که به موازات پژوهش مذکور و این بار در فنلاند صورت گرفت نیز نشان داد، افرادی که در خون خود سطح بالایی از ویتامین دی را دارا هستند، خطر پذیری کمتری در ابتلا و پیشرفت بیماری پارکینسون دارند.
بر پایه این گزارش، تحقیقات موسسه ملی سلامت در فنلاند بر روی سه هزار و ۱۷۳ زن و مرد فنلاندی ۵۰ تا ۷۹ ساله صورت گرفت که در آغاز تحقیقات در فاصله سال های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۰ میلادی به پارکینسون مبتلا نبودند. افراد این گروه آماری علاوه بر پاسخ دادن به سوالات مربوط به این تحقیقات، مورد آزمایش خون قرار گرفتند تا سطح ویتامین دی خون آنان ثبت شود. ۲۹ سال بعد و تا سال ۲۰۰۷ میلادی، علایم پارکینسون در ۵۰ نفر آنان ظاهر شد.
این تحقیقات نشان داد که صرف نظر از سایر عوامل موثر در ابتلا به پارکینسون همچون فعالیت های فیزیکی و توده بدنی، خطر ابتلا به این بیماری در افرادی که خون آنان پایین ترین سطح ویتامین دی را داشت، سه برابر افرادی بود که بالاترین سطح این ویتامین را در خون خود داشتند.
این تحقیقات بررسی در مورد بخشی از فرضیه ای بود که عنوان می کرد، ابتلا به پارکینسون می تواند نتیجه میزان ناکافی ویتامین دی در خون باشد که از بین رفتن سلول های عصبی “دوپامینرژیک” مغز را سبب می شود. این نورون ها، دوپامین را که پیام رسان سلول های عصبی محسوب می شود، تولید می کنند. به همین سبب است که اگر میزان قابل توجهی از سلول های ترشح کننده دوپامین از بین بروند، علایم پارکینسون پدیدار می شود.
بر اساس گزارش، این تحقیقات در کشوری انجام شد که روزهای آفتابی کمی دارد، به گونه ای که شرکت کنندگان عموما از سطح ویتامین دی پایینی برخوردار بودند.
محققان این پژوهش اعلام کردند که نتایج به دست آمده، این فرضیه را که کمبود ویتامین دی از عوامل تهدید کننده ابتلا به پارکینسون است، تایید می کند. اما آنان هنوز نمی دانند که چه میزان از ویتامین دی برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری مناسب و قابل تجویز به افراد مسن است و چه مقدار از آن می تواند مضر باشد.
پارکینسون همان بیماری لرزش در وضعیت استراحت است که شیوع آن بیشتر در سنین پیری است، اما در جوانان هم دیده می شود.
ویتامین دی یکی از ویتامین های محلول در چربی است که در بسیاری از مواد غذایی مانند ماهی، تخم مرغ، شیر غنی شده و روغن کبد ماهی یافت می شود.